Üstadın bir sözünü not almışım vakti zamanında
Şöyle diyor Hazret: Halık-ı Rahim, nev-i beşere verdiği nimetlerin mukabilinde şükür istiyor. İsraf ise şükre zıddır. Nimete karşı zararlı bir hafife almadır.
Nimeti hafife almak büyük nankörlük, Allah uzak eylesin
"Şükür nimeti ziyadeleştirir"diyerek,notunuzun güzelliğini de ziyadeleştirelim.
YanıtlaSilPeki,yukarıda belirttiğiniz hususlara hakîki manada nasıl şükrederiz?bunu da izah ederseniz" nurun alâ nur"...olacaktır sanırım.
Hakiki manada şükür sanırım "o şeylerin" öncelikle büyük nimetler olduklarını idrak etmekten geçiyor. Sonrası bakışı başkalaştırdığından kıymet biliniyor herhalde..
YanıtlaSilÖyle midir acep, ne dersiniz?
Evet kıymeti bilip,kıymet bulursun.
YanıtlaSilHatta derinlerde hissedip,secde-i hayrete kapanırsın.Kıymeti anlayıp,"herşey zıddıyla bilinir"kabîlinden,zıddından bakıp hadiseye,kymet verilmemesi gereken şeyleri/varlıkları anlayıp onlara;"hadi oradan siz de neci oluyorsunuz?!ben buldum neye şükredeceğimi/kime teşekkürümü borç bileceğimi.Siz gitseniz iyiliğime olacak,ama ufak ufak değil,DERHÂL!"dersin..onlar gitmezse,çiğnersin kendini canın yansa da basar gidersin.
Ve hatta öyle an olur ki,başka boyuta geçip(bast-ı zaman,tayy-i mekan)ruhî tsunamik bir hâlâtla dünyadan taşıp ve artık dünyayı taşımayıp,kelek atarsın denî dünyaya,aşkın alemlerden,aşkın ta kendisi hallerle..,,"o da nesi?dünya da neresi?"dersin,tanımazsın artık.
Sonra bütün iddialardan,ısrarlardan,kuramlardan,kurallardan,kurgulardan,kavgalardan vazgeçersin...işin nokta-i mihrakıyesini deruhde ettiğin o demde,,,
Kendinden geçersin
Ve...
Şükretmek istersin,amatör amatör...Dünya çok törpülemiştir,bu nedenle profesyonelliğe ınkılab edememişsindir bir türlü.
Şükretmek istersin...Lakin,hacmin küçüktür yetemezsin,
boyun kısadır manevi eksende yetişemezsin...
Ama yine de,
Anlar ya Rabbimiz...ve yine de "kulum!"der ya...İşte, ağlamak bize en çok o zaman yakışır.